De trein schuift uit het tunnellicht de avond in

en remt schurend tot het vals t.l. van het perron.

Altijd guurt de wind op dit station

aan alle kanten open en verlaten.

'k Stap huiverend uit en schik mijn jas en kraag

en spoed me langs de trappen naar omlaag

naar 't busstation dat even naakt en onbeschut

glanzend van regen op mij wacht.

Mijn blik springt langs het miezerig monument

van hen die met "bestemming onbekend"

ooit zijn vertrokken met de laatste trein

maar hier nooit meer teruggekomen zijn.

Hoe vaak ben ik vertrokken en teruggekeerd

jaar in, jaar uit, op dit station.

Met kalm besef dat het nu is zoals 't moet zijn

loop ik naar mijn bus, die net gestopt is op het plein.

Janet Kleiberg